Dialysecentrum Slingeland: twintig jaar dicht bij huis dialyseren

Nefroloog en een van de oprichters van het Dialysecentrum, Job Huussen, herinnert zich de allereerste dag nog goed. “Die dag bestond uit dweilen en het loshalen van het nieuwe linoleum. De nacht voor de opening was er hierboven iets misgegaan met de speciale waterinstallatie. Enkele tienduizenden liters water stroomden de afdeling op. Maar twee dagen later konden onze patiënten, op een kale vloer, hier terecht voor hun eerste dialyse.”

Het was een enorme vooruitgang voor dialysepatiënten uit de Achterhoek. Voor juni 2004 moesten zij ver reizen voor hun dialyse, zelfs tot aan Venlo toe. Nu twintig jaar later kunnen zestig patiënten in de ochtend, middag en zelfs ’s nachts terecht om hun bloed te laten zuiveren. Hun nieren werken voor minder dan tien procent en daarom doet de kunstniermachine drie keer per week zijn werk. “Diabetes, hart- en vaatziekten of een aangeboren nierziekte zijn meestal de oorzaak van nierfalen”, legt de nefroloog uit.

Kwaliteit van leven erop vooruit Dialyseren blijft een behandeling die veel van patiënten vraagt, maar Job Huussen zag hun kwaliteit van leven de afgelopen twintig jaar verbeteren. “We zijn nog meer op de patiënt gericht, want dialyseren is geen one size fits all. Zo nemen we bijvoorbeeld tijdens het jaargesprek met de patiënt een vragenlijst af, waarin het holistische, de hele mens, aandacht krijgt. En met Advance Care Planning kijken we vooruit en maken we onder andere bespreekbaar of iemand nog wil blijven dialyseren.”

Technische ontwikkelingen

Ook op technisch gebied waren er ontwikkelingen die bijdragen aan betere zorg. “De verbetering van behandeling door het type kunstnier en de manier waarop je kwaliteit bewaakt met protocollen. De nacht-dialyse is erbij gekomen, net als de komst van een
draagbare kunstnier.

Nefrologen zijn zich steeds meer bewust van de winst van niertransplantatie en hebben de mogelijkheden daartoe steeds verder verbeterd. Onze eerste patiënt ging in 2005 op voor transplantatie, daarna volgden er nog 150.”

Dialyse-patiënt Harald Thiel

‘Ik moet niet, maar ik mág weer’

“Je ziet het niet aan me af, maar ik ben hier keihard aan het sporten”, vertelt de 58-jarige Harald Thiel met een lach als hij uitlegt hoe het dialyseapparaat werkt. “In 3,5 uur tijd gaat mijn bloed zeven keer door de machine heen, dat is zo’n 80 liter bloed dat door de kunstnier wordt gezuiverd. Na afloop ben ik niet topfit, maar ik heb gelukkig geen last van een dialysekater.
Vijf jaar geleden werd ik acuut opgenomen in het Slingeland Ziekenhuis. Als je zeven benzinestations runt, heb je niet zo door dat je heel veel dorst hebt en ’s avonds heel erg moe bent. Pas toen ik me bij de huisarts meldde met een wondje dat niet heelde, ging het alarm af. Ik kwam op de intensive care terecht en bleek zware diabetes type 2 te hebben. Ook mijn nierfunctie was achteruitgegaan. Als die functie onder de tien procent zou komen, zou ik aan de dialyse moeten, vertelde de arts me.

Op de afdeling stimuleren ze zelfregie. Daarom heb ik na mijn eerste jaar een opleiding gevolgd en kan ik mezelf aanprikken, de machine instellen, mezelf afkoppelen en schoonmaken. Als mijn bloeddruk na de dialyse een half uurtje stabiel is, mag ik van de arts en verzekering zelf naar huis rijden.
De afdeling bestaat twintig jaar en één van de patiënten was er vanaf dat begin bij. Mijn doel is om de dialyse ook zo lang mogelijk te doen, want ik geniet nog te veel van de vriendenavonden en het eropuit gaan met mijn broers. Daarom heb ik nooit het idee: ik moet weer naar de dialyse. Nee, ik mág weer. Als ik niet ga, is het leven snel voorbij.”

Dialyseren steeds duurzamer

Het Slingeland Ziekenhuis ondertekende de Green Deal Duurzame Zorg en ook het Dialysecentrum draagt bij aan de verduurzaming.

• Nieuwe dialysemachines besparen ruim 500.000 liter water per jaar.
• Dialyselijnen hoeven niet langer bij het medisch afval.
• De afdeling is gestart met het scheiden van plastic.